Momenteel wordt snelle ejaculatie in de medische literatuur gedefinieerd (definitie opgenomen in de Guidelines for the Treatment of SUD van de American Urological Association, 2004) als ejaculatie die eerder optreedt dan gewenst, voor of kort na het inbrengen van de penis in de vagina en ontevredenheid veroorzaakt bij een of beide partners. Er zijn met andere woorden geen tijdscriteria voor het begin van de zaadlozing. In sommige gevallen kan de geslachtsgemeenschap minder dan 1 minuut duren en voor beide partners bevrediging opleveren. Als de seksuele partners dus tevreden zijn met de duur van de geslachtsgemeenschap, is het niet gebruikelijk om over PS te praten en hoeft het dus niet behandeld te worden. PS is de meest voorkomende seksuele disfunctie bij mannen. Volgens verschillende auteurs lijdt 10 tot 40% van de seksueel actieve mannen en tot 65% van de mannen die een uroloog in Almaty raadplegen over seksuele disfunctie eraan.
Hoeveel invloed heeft PS op de levenskwaliteit van een man?
De impact op de levenskwaliteit van mannen is even groot als die van erectiestoornissen. De voornaamste problemen van degenen die aan TS lijden zijn een laag zelfbeeld, de verwachting van mislukking en onzekerheid over de toekomst. Mannen die lijden aan snelle ejaculatie ondervinden soms grote moeilijkheden in familierelaties.
Wat is COP en wat zijn de oorzaken ervan?
SOS wordt onderverdeeld in primaire en secundaire SOS. Primaire ejaculatie is ejaculatie die optreedt vanaf het begin van de seksuele activiteit of vanaf de eerste seksuele ervaring. Het snelle begin van ejaculatie door masturbatie wordt niet beschouwd als een medisch probleem. Secundaire ejaculatie is ejaculatie die optreedt tegen de achtergrond van een aanvankelijk normaal seksueel leven, wat soms verband kan houden met de ontwikkeling van andere ziekten en daar een uiting van kan zijn. Secundaire ejaculatie kan echt zijn en zich voordoen als een onafhankelijke ziekte, of het kan symptomatisch zijn of een manifestatie van een andere ziekte. Vroeger (tot ongeveer 2000) dacht men dat psychogene invloeden (stress) en gedragsstoornissen de belangrijkste oorzakelijke factoren waren bij primaire en echte secundaire PS. Met de ontwikkeling van de neurofysiologie en de moleculaire biologie in de afgelopen jaren is duidelijk geworden dat de belangrijkste oorzaken van deze vormen van PS neurosensorische factoren zijn, meer bepaald een afname van de serotonine-afhankelijke zenuwtransmissieactiviteit in de hersenen, veroorzaakt door een storing van 5-HT2C of 5-HT1A neuroreceptoren. Als gevolg daarvan verkeren de corticale centra die de ejaculatie regelen in een toestand van verhoogde prikkelbaarheid, met snelle ejaculatie als gevolg.
De bekende oorzakelijke ziekten die leiden tot de ontwikkeling van secundaire symptomatische PS zijn:
- Ziekte van Parkinson – 40,6% van de patiënten heeft PS
- Chronische depressie, ontwenning van antidepressiva
- Diabetes mellitus – SAR bij 32,4% van de patiënten jonger dan 50 jaar en bij 67,6% van de patiënten ouder dan 50 jaar. SAR komt 3 keer vaker voor bij patiënten ouder dan 10 jaar dan bij patiënten jonger dan 5 jaar.
- Nierfalen en dialyse
- Chronische prostatitis – 47,5% van de chronische prostatitis patiënten had PS
- Stoornissen van de hypothalamus-hypofyse-testiculaire as van de hormonale regulering
- Erectiestoornissen. Veel patiënten met erectiestoornissen hebben tegelijkertijd PS.
PS bij ED kan worden veroorzaakt door de behoefte aan meer seksuele stimulatie of door ED-gerelateerde depressie. Wanneer ED met succes wordt behandeld, verdwijnt de gelijktijdige PS meestal ook.
In de Russische medische literatuur en in de Russische urologische gemeenschap wordt nog steeds aangenomen dat een geïsoleerde ontsteking van de zaadknobbel of colliculitis een veel voorkomende oorzaak is van PS. Deze diagnose dankt haar populariteit aan het eerste hoofd van de afdeling urologie van de Russische Militaire Medische Academie, Prof. A.I. Vasiliev, die haar uitvoerig beschreef in zijn boek Urethroscopy and Endourethral Surgery (1955). In de afgelopen 50 jaar is de diagnose colliculitis echter niet algemeen aanvaard in de beschaafde wereld. De oorzaken, ontwikkeling, manifestaties, aard en impact van deze diagnose op de menselijke gezondheid zijn namelijk nog steeds onduidelijk. Colliculitis kan een symptoom zijn van urethritis posterior (ontsteking van de urethra posterior) of van chronische prostatitis. Maar als zelfstandige ziekte is ontsteking van de zaadknobbel twijfelachtig. Het nut van de behandeling van colliculitis en snelle ejaculatie met cauterisatie of blussen van de zaadknobbel met zilvernitraatoplossingen is des te twijfelachtiger. Deze bijtende stof kan meer kwaad dan goed doen en brandwonden van het slijmvlies veroorzaken en zelfs verstopping van de ejaculatieleidingen waardoor het sperma in de urethra komt. Wij waarschuwen patiënten met klem om PS niet met deze methode te behandelen!
Daarom moet u, als u echt gekwalificeerde hulp voor uw COP wilt, naar een gekwalificeerde arts voor een volledige diagnose.
Wat is de diagnose van SAR?
Bij het stellen van de diagnose PS is het belangrijk om met de patiënt te praten of klachten en medische voorgeschiedenis te verzamelen. Aangezien PS een diagnose is die de patiënt en/of zijn partner in eerste instantie zelf stellen, moet de arts ervoor zorgen dat zowel de patiënt als de patiënt het over hetzelfde hebben als ze met de patiënt praten, of ze moeten het eens zijn over de termen. Wat “impotent”, “lul valt eraf”, “snel klaarkomen” en andere definities voor de patiënt betekenen, moet duidelijk worden gemaakt. Als het mogelijk is te begrijpen waar de patiënt het werkelijk over heeft, kan de arts verdere onderzoeksrichting plannen. Als uit het gesprek en het lichamelijk onderzoek blijkt dat de patiënt waarschijnlijk primaire of echt secundaire PS heeft, kan onmiddellijk met de behandeling worden begonnen. Als secundaire symptomatische PS wordt vermoed, moet worden getracht de oorzaak te achterhalen. Laboratoriumonderzoek, echografie en eventueel andere onderzoeken kunnen nodig zijn. Als de oorzaak van secundaire symptomatische PS wordt weggenomen, is de kans groot dat men er vanaf komt.
Hoe wordt SAR behandeld?
Primaire en echt secundaire PS worden bijna uitsluitend met conservatieve methoden behandeld.
- Psychoseksuele en gedragstherapie, zelfregulering en afleidingsmethode – effectiviteit na 3 jaar is niet hoger dan 25%.
- Lokale middelen (lidocaïne-prolocaïne-gel), bijvoorbeeld EMLA – doeltreffendheid ongeveer 80% bij gebrek aan bevestigende gerandomiseerde gecontroleerde studies. Veroorzaakt vaak erectiestoornissen.
- Antidepressiva, serotonineheropnameremmers (fluoxetine, sertraline, paroxetine) – doeltreffendheid 19-53%, bijwerkingen 19-64%. Een belangrijke bijwerking is verslechtering van de erectiestoornis.
De laatste jaren heeft de combinatie van antidepressiva, serotonineheropnameremmers (fluoxetine, sertraline, paroxetine) met FDE-5-remmers of erectiepillen (Viagra, Cialis, Levitra) de doeltreffendheid van de PS-behandeling verbeterd. Volgens J. Chen e.a. (2002) van 138 patiënten met PE was lokale verdoving slechts bij 38 (27,5%) effectief. Van de overige 100 waren serotonineheropnameremmers bij 42 effectief. Bij nog eens 56 patiënten in deze groep werd een significante verbetering verkregen met een combinatie van een serotonineheropnameremmer en een FDE-5-remmer. De auteurs concluderen dat gecombineerde therapie met serotonineheropnameremmers en FDE-5-remmers het meest effectief is bij een groep patiënten die resistent zijn tegen “conventionele” behandelingen voor PE.
Op de American Urological Association Convention 2006 in Atlanta, VS, werd opgemerkt dat een combinatie van medicatie en bepaalde psychotherapeutische technieken zeer effectief is bij de behandeling van PS.
Secundaire symptomatische PS wordt behandeld als onderdeel van de behandeling van de onderliggende ziekte of aanvullend met de bovengenoemde behandelingen voor primaire of echt secundaire PS. Hoe dan ook, PS mag alleen worden behandeld na een grondig onderzoek door een gekwalificeerde specialist in de diagnose en behandeling van mannelijke seksuele disfunctie.
Ook hebben sommige fimosepatiënten met een langdurige afwezigheid van de penis eikel en ontoegankelijkheid voor adequate seksuele stimulatie na een voorhuidexcisieoperatie de duur van de geslachtsgemeenschap verlengd.
Chirurgische behandeling voor PE
In uitzonderlijke gevallen, wanneer geen van de bovengenoemde technieken effectief is, wordt microchirurgische denervatie of selectieve penile neurotomie uitgevoerd om van de snelle ejaculatie af te komen.
Deze mannen hebben meestal een zeer hoge gevoeligheid voor de eikel van de penis. Deze wordt minder gevoelig door een deel van de zenuwvezels die er naar toe lopen door te snijden. De zenuwen worden dan met microchirurgische instrumenten aan elkaar gehecht. De gevoeligheid wordt dan gedurende enkele maanden hersteld, afhankelijk van de groeisnelheid van een van de zenuwstammen (“mozaïek” gevoeligheid).
Naarmate het gevoel wordt hersteld, raakt de patiënt geleidelijk gewend aan de nieuwe sensaties, maar de ejaculatiereflex wordt genormaliseerd en de patiënt is dan in staat de duur van de gemeenschap te controleren. De drang naar langdurige geslachtsgemeenschap is stevig verankerd in het onderbewustzijn. Na 6-8 maanden is de gevoeligheid van de eikel en de penishuid meestal volledig hersteld.